Kerstboodschap

Het is weer bijna Kerstmis. Ik kom net van de Kerstborrel op het werk vandaan. Dat zijn tegenwoordig grote events, waar steeds meer wordt uitgepakt met feesten en eten en drinken. In mijn herinnering was het vroeger soberder. Maar ik kan het ook mis hebben omdat ik toen nog niet zoveel dronk.
 
Wat vroeger wel steevast werd gedaan, en nu niet meer, is het vertellen van het Kerstverhaal. De manager van de betreffende afdeling had het woord. Hij vertelde over hoe het jaar was verlopen voor het bedrijf, en besprak daarbij een leuke anekdote. Die anekdote ging over het kindeke Jezus en geen plek in de herberg. Toen kwamen de secretaresses in het verhaal, gevolgd door een medley van de mooiste uitglijders van sommige onwijzen van de afdeling. De top moest het ook in dit verhaal vreselijk ongelden en aan het eind waste de manager zijn handen in onschuld. Diep verscholen was nog wel een morele boodschap, maar als je hem gemist had probeerde je volgend jaar gewoon beter te luisteren. 

Dat Kerstverhaal hoorde bij mijn Kerstborrel, en dus bij mijn Kerstmis. Net zoals de Kerstnachtdienst, de adventskaarsen op de basisschool en die blije gloed in mijn kinderlijf, want de Verlosser was geboren. Ik geloofde er echt heilig in. Jezus gaf mijn beleving van het Kerstfeest altijd een extra boost. Totdat de Kerstborrel belangrijker werd. 

Sinds het einde van de Verzuiling lopen de Kerken leeg. Wij Nederlanders hebben steeds minder behoefte aan God. De zondag kan je ook besteden aan shoppen, sporten en dat verplichte familiebezoek. Lekker efficient. En daarbij komt er ook steeds meer kritiek op de waarschijnlijkheid van het bestaan van God. Leve de Big Bang en leve de evolutie, Darwin is onze nieuwe Paulus. 
Geen idee of het ooit is bewezen, maar ik durf de stelling wel aan dat het Godsgeloof hoger is bij arme, laagopgeleide mensen dan in veel andere demografische groepen. In Nederland hebben we de God van de Hoop niet meer nodig, en vinden we het steeds onwaarschijnlijker. Over een paar jaar weten de meeste mensen niet meer waarom we Kerst vieren, en denken we dat het met een dennenboom en veel eten te maken heeft. Let wel, het percentage gelovigen neemt wereldwijd wel toe. En ook, in het rijke en wijze Amerika gelooft een steady 85% van de mensen. 

Het maakt mij niet zoveel uit of je nu wel of niet gelooft. Wat ik veel belangrijker vindt is dat er nadelige gevolgen zitten aan de afname van het geloof in Nederland. Het geloof had vroeger een verbindende functie. Je behoorde tot een groep en deze zorgde voor je als je in nood zat. De Kerk bood altijd warmte en een luisterend oor. Er vanuit gaande dat iedereen dit weleens nodig heeft, wie springt er tegenwoordig in dit gat? Het leeglopen van de kerken draagt bij aan individualisme. Misschien wel aan sociale en mentale verarming. Niet dat zingeving een onmisbaar onderdeel van het leven is, maar ik denk dat zonder zingeving de bereidheid om elkaar te helpen kleiner wordt. Hedonisme nodigt niet uit tot barmhartigheid. Het gevoel dat we allemaal hetzelfde zijn en we allemaal gelukkig willen worden doet dat wel. 

Pas als er een grote ramp is wordt het gevoel van saamhorigheid hoger. Denk maar aan MH-17, je suis Charlie en de saamhorige bommen op Syrie als gevolg van de terreur in Parijs. Ik wil saamhorigheid zonder die rampen. Ik wil saamhorigheid zonder de verplichting een God aan te hangen. Of mijn kop eraf. Ik wil saamhorigheid simpelweg omdat ik mens ben. Omdat ik weet dat het met zijn tweeen altijd leuker is dan in je eentje. Ik wil saamhorigheid als rode draad in mijn Kerstverhaal, of het nu met Jezus, met harde grappen, met gezang 477 en/ of met heel veel drank is. 

​Dat is mijn Kerstboodschap. Ik wens iedere Christen, Moslim, agnost, baby, student, carrieretijger, loonslaaf, alcoholist, terrorist en iedereen die ik vergeten ben een fijne Kerst toe.
​